Eneko Goia Donostiako alkateak immigrazioaren inguruan egindako adierazpenak “zoragarriak” dira, hiria, klima aldaketa eta demografia ideia bakarrean batzea lortu duelako. Sekulako arrakasta. Bere hitzetan, Goiak ohartarazten digu “negu demografikoa” “prospekzio teoriko” izateari utzi zaiola eta gure kaleetan “errealitate nabarmena” bihurtu dela, modu pedante eta handi horrekin aditzera emanez herrialde edo komunitate baten demografia fenomeno naturala dela, ekaitza edo laboreak suntsitzen dituen txingorra izan daitekeen bezala; aditzera ematen du “negu demografikoa” politikariek ezin dutela ezer egin fenomeno horren aurka, ezinbestean onartu baino.
Europan bizi dugun immigrazio masiboa ez da zirimiria bezalako fenomeno natural bat. Ez. Munduko botereek Europarako diseinatutako helburu geopolitikoa da, Gerra Hotzaren garaitik. Henry Kissingerren txostenek argi uzten zuten zein izan behar zuen etorkizun demografikoak Europarentzat. Etorkizun hori gure orainaldia da.
Gaur, Davoseko Foroak aurreikusten du (eragingo du) 2050erako 150 milioi pertsonak baino gehiagok emigratuko dutela Europara eta Estatu Batuetara, eta zifra hori mila milioira igotzen da hurrengo hamarkadetan. Gure politikariek hegalean erakusten duten koloretako txapa 2030 Agendarena da, eta bere hamazazpi ardatzetatik hamaikatan herrialdeen arteko migrazio-trafikoa sustatzeko helburuak eta adierazleak dituzte.
Gainera, jaiotza-tasa baxuaren gaia ezaguna zen 60ko hamarkadako jaiotzen Boomaren ondoren, baina, bitxia bada ere, hemen ez zen inolako neurririk hartu hamarkada horietan, inguruko beste herrialde batzuetan ez bezala. Beraz, immigrazio masiboa ez da gertaera naturala, baizik eta nazioz gaindiko erakundeek zehatz-mehatz programatutako zerbait da, legitimitate demokratikorik gabea, gure politikarien konplizitatearekin, borondatezkoa edo nahitaezkoa, ez dakit.
Hala ere, Goiak sinestarazi nahi digu bertakook “desagertzea” erabaki dugula, kapritxo hutsez, eta deskonposizio hori benetako “aukera” bat dela esan digu, nahiz eta ez duen aipatzen zertarako den aukera ona, eta errepikatzen du, nola ez, aniztasunak aberasten gaituela, lehen ere herri aberats eta anitza ez bagina bezala. Hitz hutsak, politiko hutsak.
Adierazpen ofizialen eta bakoitzak gure kaleetan hauteman dezakeen errealitatearen arteko deskonexioaren adibide ona da Goia. Politikariek aukerak, aniztasuna, aurrerabide soziala, elkartasuna… ikusten duen lekuak, besteok degradazioa, morrontza, koldarkeria eta herri honen desagerpena ikusten ditugu.
Politikari ondratuak behar ditugu, balio eta idealekin, komunitatea batzeko eta bertako jendearen alde lan egiteko ekonomia, kultura, gizartea eta hizkuntza arloetan. Identitatea ez da negoziatzen, ezta demografia ere. Kontrol demografikoa giza komunitate ororen ardura da, eta politikariarena, berriz, belaunaldien arteko erreleboa posible izateko baldintzak erraztea.
Horrek esan nahi du lan eta bizi baldintza batzuk sortu behar direla, non gazteek ez duten bizitza kanpoan bilatu behar eta herritarrentzat desiragarria izan behar dela beren lurrean bizitzea. Une erabakigarri honetan, herri hau desegituratzeko eta deuseztatzeko prozesu antolatuaren aurrean etsipena predikatzen duten politikariengandik defendatzeko garaia da.
Izan ginelako gara, garelako izango dira. Izan Auzokrazia